Bedenli Olmak Oldukça Spiritüeldir
İnsanın kendini ve anlam arayışını mecburen yoğunlaştırdığı şu dönemde spiritüel öğretilerin hayata daha fazla karıştığını görüyoruz. Spiritüel yani bir başka deyişle “ruhsal, tinsel” olmayı kendine değer edinen insanların bu ruhsallığı uzaklarda aradığını fark ediyorum. Sanki spiritüellik şu an dünyadan çok uzakta olmakta olan bir şeymiş gibi.
İnsanın kendini ve anlam arayışını mecburen yoğunlaştırdığı şu dönemde spiritüel öğretilerin hayata daha fazla karıştığını görüyoruz. Spiritüel yani bir başka deyişle “ruhsal, tinsel” olmayı kendine değer edinen insanların bu ruhsallığı uzaklarda aradığını fark ediyorum.
Sanki spiritüellik şu an dünyadan çok uzakta olmakta olan bir şeymiş gibi.
İnsanlar dünyayla tatmin olmuyorlar.
Dünyayla tatmin olmama fikrini elbette anlıyorum. Dünya evrendeki diğer her varlık gibi, kendi içinde bir sistemi olan ve bizi bu sistemin parçası haline getiren bir yer. Bu sistem yalnızca devletler, toplumlar… gibi bir yerden işlemiyor, her zaman bahsettiğim bir yin-yang dengesi, bir ikilik ve kutupluluk prensibini kapsıyor. Dolayısıyla dünyada her zaman neşe yok, her zaman haz yok. Bunların beraberinde muhakkak yan ürünleri de var.
Burası, tümünü deneyimlemeye geldiğimiz yer.
Kendimizin nasıl olması gerektiğiyle ilgili fikir üretmeye başladığımız yerde dişil enerjimizi sıkıştırmaya da başlıyoruz. Kafamızda kendimize dair kurduğumuz ideal dünya ve gerçekliğimiz arasında yaşanan savaş, bizi kendimiz olma cesaretinden alıkoyarken içerideki hesaplaşmalar, direnç ve işlemeyen bir sistem eril enerjimizin de sarsılmasına yol açıyor. Dişil enerji bir kaynak olarak eril enerjimizi besler; eril enerjimiz dişil yanımızdan aldığı duygularla, itkilerde dünyada bir eylem ve hareket gerçekleştirir, bir yapı kurar, bir düzen yaratır ve sıraya dizer, kategorize eder. Dişil enerjimizde hali hazırda “olması gerekenler” ya da “olduğunu varsaydığımız” “oldurmaya çalıştığımız” alanlarımız varsa; eylemlerimizin kaynağı olan içsel okyanusumuzda arıza olduğu için işlerimiz bir türlü yolunda gitmez.
Hayran olmak için, mutlu olmak için hayretler içinde kalacağımız anlar arıyoruz. Bize içeriden “vaaaov” dedirtecek, bizi uçlara sürükleyecek ve bir nevi yaşadığımızı hissettirecek anlar. Duyularımızdaki hassasiyetimizin azalmasıyla yaşadığımızı hissetmek adına başvurduğumuz alanların ekstrem olması gerekiyor ki bize hissettirebilsin.
Ama bu ekstremlikler elbette ki yalnızca olumlu anlamda olmuyor. Ekstrem acılar, kayıplar, ağrılar, düş kırıklıkları ve dahası. Çünkü hissetmeye çalışıyorsunuz.
Aşırılıklar dünyasına hoşgeldiniz.
Oysa hissetmek için aşırılıklara ihtiyacınız yok.
Bir insan olarak dünyada konumlandığımıza göre buradan öğreneceklerimiz ya da burada tamamlayacağımız bir ‘görev’ var. Görev kelimesi canımızı sıkmasın, yol desek de olur. Belli ki şu anda Sirius’ta değil de burada yaşıyorsak anlamı burada bulmaya veya yaratmaya geldik. Maddenin gördüğümüz olmadığını, çok ötesi olduğunu ancak bir yandan da insan tarafımın bu maddeyi şimdilik madde olarak görmesi gerektiğini algılaması gerekiyor.
Dünyada süper güçler, sihir, büyü, komplo teorileri var ya da yok; dünya illüzyon veya değil… Şu an buradasın.
Habire düşünen bir zihnin, muhtemelen pek alakadar olmadığın bir bedenin ve bir de “ben” dediğin ama tanımlayamadığın bir yanın var. Bu ruh, tin de olabilir. Genetik kodun veya bilinçdışı da olabilir. Nasıl isimlendirdiğindense onu anlıyor olman önemli.
Zihnini elle tutamazsın, zihnine her zaman inanamazsın. Zihin kurgular yaratır ve içinde oynar durur kendi elektriğinin. “Ben” dediğin yanınla bağa girebilir, onu hissedebilirsin ama nasıl?
Sana bir aracı verilmiş. Muazzam bir aracın var: Beden.
Bedeni elle tutabilirsin, net bir şekilde duyumsayabilirsin.
Burayı deneyimlemen için, doğduğun yere köklenebilmen ve dünyadaki yerini alabilmen için. İlişki kurabilmen ve insanlığını yaşayabilmen için.
Kim bilir sonrasında başka evrenlere göçersin, fakat hala buradaysan, burayı deneyimliyorsan bil ki:
bedenli olmak oldukça spiritüeldir.